"W ofierze Molochowi" Asa Larsson

Asa Larsson jest genialna! pomyślałam sobie w połowie lektury W ofierze Molochowi. Nie mogłam się oderwać, powieść była w pewien sposób pasjonująca, choć częściowo były do przewidzenia losy niektórych bohaterów, to jednak ciekawość jak to się potoczy dalej, była ogromna. I wtedy, tuż przed zakończeniem, ten fatalny moment. Jak w Aż gniew twój przeminie zakochałam się niemalże w Rebece Martinsson, tak pod koniec kolejnej książki z cyklu, miałam ochotę, ogromną ochotę, co najmniej na nią nawrzeszczeć. Ponownie przyczyną był sposób, w jaki bohaterka Asy Larsson potraktowała psa. I tak, musiała dokonać trudnego wyboru i rozumiem czemu dokonała właśnie takiego. Ale winną za zachowanie psa była tylko ona, ona, która nie potrafiła nauczyć Very podstawowych komend, by móc na psa liczyć własnie w takich sytuacjach. Dlatego mimo, że rozumiem czemu musiała tak postąpić, tak nadal jestem okropnie zła. Co potwierdza jak sugestywną postać stworzyła Asa Larsson, bo złoszczę się na Rebekę jak na kogoś realnego, a nie na wymyśloną postać.

Fabuła W ofierze Molochowi podobnie jak w poprzedniej części, nawiązuje do odległej przeszłości małego miasteczka Kiruna, do którego sto lat wcześniej przybyła pewna młoda nauczycielka, Elina Petersson, kobieta o dość nowoczesnych poglądach, która wybrała nauczycielstwo, by móc pozostać niezależną od innych. W tych trudnych czasach samotna kobieta miała jednak nadal mało do powiedzenia, jej rola ciągle była ograniczona do bycia żoną i matką, a w najgorszym wypadku, gdy była samotna, szybko otrzymywała etykietę puszczalskiej  niezależnie od tego, czy prowadziła się dobrze, czy faktycznie lubiła towarzystwo mężczyzn. A Elina polubiła nawet bardzo towarzystwo jednego mężczyzny, co nie podobało się jego rywalom..

W czasie teraźniejszym ponownie dochodzi do morderstwa. Ginie starsza kobieta, zabita widłami we własnym łóżku, a jedyny świadek, Marcus, który mógł widzieć mordercę ma zaledwie siedem lat i radząc sobie z tragedią na swój sposób, ucieka w świat wyobraźni, usuwając z pamięci tragiczną noc. Dotarcie do jego wspomnień jest więc kluczowe w prowadzonym śledztwie, podobnie jak dotarcie do kochanka zabitej kobiety. Gdy Rebeka zaczyna się zajmować tą sprawą zostaje ona dość szybko jej odebrana dzięki staraniom podstępnego i zawistnego kolegi po fachu, Carla von Post, który po raz kolejny próbuje w ten sposób rozwinąć swoją karierę i pogrążyć Rebekę, od samego początku sugerując jej niedociągnięcia i brak stabilności psychicznej. Prowadząc dochodzenie topornie i z kompletnym brakiem wyczucia, aresztuje on wreszcie niewinnego człowieka, zapomni o ważnych procedurach, by ostatecznie doprowadzić do kompromitacji tylko własnej osoby. Co niewątpliwie daje satysfakcję dla takiego triumfu sprawiedliwości.

Co mają ze sobą wspólnego Elina i Marcus, siedmioletni wnuczek zamordowanej kobiety? Jak się okaże, bardzo wiele, jak również, że śmierć jego babci nie była przypadkowa, podobnie śmierć jego ojca trzy lata wcześniej. Układanka zaczyna się rozjaśniać dość szybko w głowie, ale ważne detale, są odsłaniane powoli, przeplatając przeszłość z udziałem Eliny w roli głównej, z teraźniejszością  w której najważniejsze jest uratowanie życia Marcusa. Bo jak się okazuje, chłopcu również grozi śmiertelne niebezpieczeństwo.

Mogę tylko potwierdzić to, co już było wspominane na kilku blogach - Asa Larsson jest tylko z tomu na tom  coraz lepsza. Jakkolwiek stosuje jeden schemat dla swojej fabuły, sięgając do przeszłości, która odcisnęła się swym piętnem na teraźniejszości, tak jednak rozwinięcie poszczególnych wątków za każdym razem jest coraz bardziej interesujące. Gorąco polecam!


W ofierze Molochowi, Asa Larsson, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2013

Czytaj więcej

"Aż gniew twój przeminie" Asa Larsson

I mnie dopadło letnie znużenie. Upał wymęczył. Stojąc naprzeciwko moich półek wypełnionych książkami do przeczytania (zachomikowałam na wyprzedażach takie zapasy, że starczy na pewno do przyszłego roku ;D) i rozważając wybór kolejnej lektury nagle uznałam, że chcę coś zimowego. Coś co mnie trochę choć myślą wybawi od tej temperatury za oknem. I zrobiła to Asa Larsson swoim lekko napisanym kryminałem, który czyta się wprost wyśmienicie, a jednocześnie opisywany, wciąż zimowy (choć w powieści kwiecień), krajobraz, przywołał odrobinę chłodu.

Na ogół zaczynam jakieś cykle książkowe od środka. Nie robię tego celowo, naprawdę, taki chyba mój pech ;) Gdy zaczęłam czytać książki o Kurcie Wallanderze nie miałam w ogóle świadomości, że jest tego sporo części i że mają swoją chronologię, wyznaczaną kolejnymi wydarzeniami w życiu detektywa. I tak gdy czytałam o załamaniu Wallandera, przyczynę załamania poznałam dopiero kilka książek później. Harry'ego Hole także poznałam od jakiejś środkowej części i później składanie wszystkiego w całość zajęło mi chwilę. Obiecywałam sobie, że nigdy więcej tak nie zrobię i będę sprawdzać, czy czytany kryminał należy do serii i jeśli tak, to jaka jest mniej więcej jej kolejność. Obiecanki cacanki jakby to powiedziała moja Babcia. Z Rebeką Martinson poznałam się również w środku cyklu, bo jak się doczytałam Aż gniew twój przeminie jest czwartą częścią z kolei. Ale po przeczytaniu kilku recenzji pierwszych części przestałam żałować, bo okazuje się, że pisarka znacznie bardziej rozwinęła swój warsztat literacki i każda kolejna część jest dużo lepsza od poprzedniej. A na szczęście w ogóle nie czułam braku jakichś informacji z części poprzednich, bo te były, krótko to krótko, jednak uzupełniane przez autorkę, krótkimi opisami poprzednich wydarzeń.

Rebeka Martinson w przeciwieństwie do Wallandera czy Harry'ego nie jest policyjnym detektywem, a prokuratorem. Wydawałoby się, że w związku z tym jej działania w terenie będą ograniczone, ale jednak Rebeka nie jest do końca typem biurokraty. Owszem, pilnuje porządku w dokumentach, dba o terminowość, ale też gdy trzeba zapukać do drzwi przestępcy wraz z ekipą policjantów, robi takie rzeczy bez wahania. Chociaż mi tak naprawdę zaimponowała czymś zupełnie innym. Powaliła mnie na kolana, gdy sama będąc w sytuacji zagrożenia własnego zdrowia, ba, życia, kładzie nacisk na ratowanie psa. Na dodatek nie swojego. A jednak. I już, wystarczyło, już będę wiernie podążać za losami Rebeki Martinson..`

W czwartej części jej przygód dużą część narracji przejmuje Wilma, a w zasadzie jej duch, ponieważ Wilma nie żyje i relacjonuje czytelnikowi jak do tego doszło. Wraz ze swoim chłopakiem Simonem, podjęli decyzję o nurkowaniu w oblodzonym jeziorze Vittangijärvi, w którym jak się dowiedzieli, może znajdywać się wrak rozbitego w okresie drugiej wojny światowej samolotu. Fascynujący temat rozbitego samolotu, jego wraku spoczywającego na dnie jeziora, wygania ich w ten październikowy dzień do lasu, nad jezioro. Tam przygotowują wszystko z należytą ostrożnością i wiedzą. Wycinają odpowiedniej wielkości przerębel, zabezpieczają linę krzyżakiem, wreszcie ustalają rodzaj sygnalizacji już pod wodą. Nurkują do wody i tak zaczyna się ich ostatnia podróż. W kwietniu zostaje odnalezione ciało Wilmy i wraz z jej duchem podążamy za ekipą śledczą. Ale to żywi muszą odnaleźć sprawców, muszą odkryć kto zawinił i dlaczego komuś mogło zależeć na śmierci dwójki nastolatków. I tu do akcji wkracza niezwykła policjantka Anna Maria Mella, której siła charakteru jest naprawdę ogromna, pomimo przejść, niechęci kolegów i coraz mniejszej satysfakcji z własnej pracy. Wspólnie z Rebeką dość szybko domyślają się, kto mógł być sprawcą. Szczególnie, że Kiruna jest niedużą miejscowością, wszyscy się znają nawzajem i nie jest dużą trudnością dowiedzieć wielu rzeczy o mieszkańcach. Ale dużo trudniej jest poznać motyw, znaleźć dowody, a w końcu aresztować sprawców. Po nitce do kłębka, wraz z reminiscencjami z wojennej przeszłości, zagadka zostaje rozwiązana, wraz z pełnym napięcia finałem.

Zdecydowanie dobra lektura. Na upał zaś idealna ;)

Aż gniew twój przeminie, Asa Larsson, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012

Czytaj więcej