przeniesione z blogu wcześniejszego -> Zabawy z bronią

Gdy trzy lata temu zaczynałam studia z psychologii otworzyły się pewne wrota, które sprawiły, że na pewne rzeczy zaczęłam patrzeć od nieco innej strony. Poznałam też kilka bolesnych faktów z historii ludzkości, które zdawałoby się, w ogóle nie powinny mieć miejsca. Na zajęciach z psychologii emocji i motywacji dr Zięba puścił nam fragment filmu dokumentalnego Discovery o tragedii z 20 kwietnia 1999 roku w szkole średniej Columbine, w stanie Colorado. Przyznaję, że historia wstrząsnęła mną mocno, a rekonstrukcja filmowa sprawiła, że stanęły mi łzy w oczach. Rzecz jasna jako psycholog in spe zadawałam sobie w duchu to samo odwieczne pytanie:  „dlaczego?”.  Emocje jakie wywołał film spowodowały, że zaczęłam szukać jakichś bliższych informacji na ten temat, szczególnie w kontekście próby wyjaśnienia, co spowodowało, że nastolatek chwyta za broń  i wtedy trafiłam na książkę Lionel Shriver pt. „ Musimy porozmawiać o Kevinie”.

Książka rzecz jasna ujęła temat fikcyjny, ale zbliżony do tego co wydarzyło się w Columbine- uczeń mordujący swoich kolegów i koleżanki, z zimną krwią, z premedytacją. Ale dotykający tematu od najboleśniejszej strony, bowiem książka jest napisana z perspektywy matki, która została z wszystkimi możliwymi emocjami, jakie spowodował czyn jej dziecka, zupełnie sama. Zagubiona, zdezorientowana, naturalnie w tej sytuacji szukająca winy w sobie, w relacjach z synem, w relacjach rodzinnych. Pełna dramatyzmu powieść ma niespodziewany finał.. Zachęcona przez padmę jej porównaniem książki Jodi Picoult „Dziewiętnaście minut” z książką Shriver sprawiło, że ponownie wróciło zainteresowanie tematem. Okoliczności na orgię czytelniczą sprzyjały mi wyjątkowo, ponieważ rozchorowałam się. Niby zwykłe przeziębienie, ale kaszel katar oraz gorączka zamknęły mnie chwilowo w domu na kilka dni. Bezsenna noc spowodowana różnymi dolegliwościami sprawiła, że pochłonęłam 658 stroni „Dziewiętnastu minut” w zawrotnym tempie. I jakkolwiek temat jest ten sam- akt przemocy nastolatka wobec jego szkolnych kolegów i koleżanek- tak motywacja obydwu bohaterów leży na skrajnych biegunach.  Kevin miał silną, zrównoważoną osobowość, swój czyn zaplanował drobiazgowo i zabił te osoby, które zaplanował zabić. Peter zabija w amoku, swoistym szaleństwie wywołanym latami szykan, szkolnych tortur, braku zainteresowania jego problemem ze strony rodziców i nauczycieli i zabija dość przypadkowo. Książka Picoult oprócz tego różni się narracją, ponieważ jedną i drugą historię mamy opowiedzianą z perspektywy kilku osób, które były uczestnikami całej historii- zarówno rodziców Petera, jak i jego koleżanki, sędziny, z którą przyjaźniła się matka chłopca, wreszcie funkcjonariusza policji, który jako pierwszy odebrał meldunek o strzelaninie w szkole i zapobiegł większym spustoszeniom jakich mógł dokonać Peter. Czy można było temu zapobiec? Jestem dziwnie przekonana że w przypadku Kevina nie było takiej możliwości, choć na ten temat na pewno można dywagować. W przypadku Petera jestem przekonana, że można było zapobiec katastrofie. Wystarczyło więcej uwagi ze strony rodziców. Więcej szczerych, prawdziwych rozmów  z chłopcem niż udawania, że nie ma problemu. Więcej empatii ze strony nauczycieli, którym było wygodniej ignorować to czego ofiarą był Peter. Czy jednak to by wystarczyło, żeby powstrzymać 20 kwietnia 1999 roku Erica i Dylana? Czy tam również chodziło o szykanowanie, wykluczenie ze szkolnej palestry? Czy o brak równowagi psychicznej, co niejednokrotnie podkreślano w przypadku Erica? Ciągle mam przed oczami zdjęcia tych dzieciaków, które wtedy zginęły. I nagrania jakie robili Eric i Dylan przed masakrą, jak to określają media ów czarny dzień.  Staram się jednak wierzyć, że te odosobnione jakby nie było przypadki, wcale nie muszą świadczyć, że świat się stacza na równi pochyłej. Ciekawość zaś związana z tym co dzieje się z psychiką takiego nastolatka na pewno sprawi, że z chęcią przeczytam inne tego typu lektury.

Wpis przeniesiony z http://dziewczynazalaski.blox.pl/html