wtorek, 10 czerwca 2014

Przerywnik, czyli kryminał. "Ofiara" Pierre Lemaitre

  Obawiam się, że moje literackie przerywniki to albo kryminały, albo książki dla młodzieży. Ostatnio padło na kryminał i Ofiarę, bowiem byłam ciekawa dalszych powieści Pierre'a Lemaitre, szczególnie po naprawdę dobrej Alex, poznanej w styczniu, która jak się okazało, była drugim tomem trylogii o inspektorze Verhoevenie. Pech, że ciągle nie ma przetłumaczonego pierwszego tomu trylogii, a tu już Muza wypuściła tom trzeci, przemilczając póki co, sprawę pierwszego. Swoją drogą, znając moje przypadkowe, niechronologiczne czytanie serii kryminalnych, pewnie i tak by się skończyło na tym, że zaczęłabym od środka, co najmniej. Tu jest to o tyle mało przeszkadzające w lekturze dalszych części, że spaja je ze sobą jedynie postać głównego bohatera, a narracja jest tak prowadzona, że nie odczuwa się braku informacji z tomów poprzednich.


  Francuski pisarz stworzył postać naprawdę nietuzinkową w porównaniu z całą paletą osobowości inspektorów/detektywów znanych skądinąd. Camille Verhoeven z samego opisu jest wyjątkowy, bowiem ma zaledwie nieco ponad metr czterdzieści wzrostu. Oprócz niewysokiej sylwetki, pozostałości po nałogu matki, Verhoeven wyróżnia się też zdolnością do rysowania, którym plastycznie oddaje rysy znanych sobie ludzi, oraz przeszłością - cztery lata temu jego żona została zamordowana, czego Camille do dziś nie może przeboleć, ani darować sobie tego, że jej nie uchronił przed takim losem. Ofiara zaczyna się w momencie, gdy wydawałoby się, życie Verhoevena ulega odmianie. Pojawiła się w jego życiu kobieta, Anne, jego relacje z nią są coraz bliższe, jest do niej coraz bardziej przywiązany i zaczyna się czuć nieco inaczej. Nie na tyle jednak, by o swoim związku opowiedzieć chociażby najbliższym kolegom z pracy. Ale tak, życie wydaje się, że nabrało innej jakości. Zanim inspektor zacznie w pełni cieszyć się swoim związkiem, Anne, jego partnerka, zostanie skatowana podczas napadu na sklep jubilerski. Demony przeszłości zostają wyzwolone w tym jednym momencie, a Verhoeven rozpoczyna walkę o życie Anne, nieszczęsnej ofiary napadu rabunkowego, ofiary, która widziała zdecydowanie zbyt wiele, toteż napastnik będzie próbował ją wykończyć. W toku śledztwa pojawiają się jednak coraz dziwniejsze fakty, które zaczynają wzbudzać pytanie, o to, kto w tej powieści jest tak naprawdę ofiarą.

   Zawodowa intuicja to właściwie największy talent głównego bohatera Ofiary. Inspektor nie zawsze zachowuje się racjonalnie, nie zawsze sam rozumie, czemu podejmuje pewne, być może późniejszymi konsekwencjami kończące jego karierę, decyzje, ale niezłomnie podąża tropem, jaki podpowiada mu instynkt. A jednak nawet ten naprawdę niezwykle wypracowany latami doświadczeń instynkt zawiedzie go w bardzo ważnej sprawie i temu Verhoeven w żaden sposób nie mógł zapobiec. To dodaje całej historii waloru nie do przecenienia, pokazuje autentyczność walki o życie, nie ma cudownych zbiegów okoliczności, a odchylenia od normy są dla inspektora jedynie świadectwem tego, że coś ważnego musiał przeoczyć. I że wszystko, póki nie dotyczy jego uczuć, można objąć rozumem.

  Pierre Lemaitre ma ciekaw styl konstruowania fabuły. Wzbudza zaufanie czytelnika podczas lektury pierwszych stron, pozwala na własną interpretację wydarzeń, pozostawia samodzielnej ocenie, kto jest po tej dobrej stronie, a kto po złej. I po kilkudziesięciu stronach odwraca wszystko do góry nogami. Drwi z założeń, kpi sobie jawnie z oceny. Zaskakuje w sposób niemożliwy do przewidzenia, bo wydaje się, że uwzględniło się wszystkie zmienne. A na koniec daje dodatkowego pstryczka w nos. Jak dla mnie to idealne składowe dobrego kryminału. Jest dobra zagadka kryminalna, są dziwne, niejednoznaczne poszlaki, choć łatwo wyciągnąć zdawałoby się jednoznaczne wskazówki, a potem okazuje się, że żaden z nas Sherlock, bo przegapiliśmy masę detali! Inna sprawa, że autor też nie od razu odsłania wszystkie karty, ale w końcu nie chodzi o to, żeby w połowie książki znać jej zakończenie. Podoba mi się, jak Lemaitre wciąga swoją historią, nie pozwala odłożyć książki, w zasadzie prowokuje do tego, że czyta się ją w przeciągu paru godzin, tak dobrze konstruuje jej fabułę. W moim odczuciu to idealny przerywnik na złapanie oddechu między cięższymi emocjonalnie lekturami.




Ofiara, Pierre Lemaitre (tłum. Joanna Polachowska), MUZA SA, Warszawa 2014

18 komentarzy:

  1. Jestem wielka fanka Lemaitre'a. "Alex" jest fantastycznym kryminalem, prawie tak dobrym jak "The Blindman of Seville" Roberta Wilson'a (goraco polecam, nie wiem tylko, czy zostal wydany w Polsce). Na pewno przeczytam "Ofiare", zwlaszcza po tak entuzjastycznej recenzji.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. "Alex" to było zaskoczenie! Już już miałam swoją wizję odnośnie dalszej fabuły, a Lemaitre po prostu jednym zwrotem akcji wszystko zmienił żeby po jakimś czasie zaskoczyć mnie na nowo i zmienić cały obraz. Czytałam pół roku temu i dotąd nie mogę zapomnieć. Minus jest taki, że przy takiej fabule to lektura tylko na jeden raz. Szkoda, bo dobre kryminały lubię czasem powtórzyć. A "Ofiarę" polecam. Myślę, że jest ciut słabsza od 'Alex", ale trzyma poziom :-)

      Usuń
  2. Pożyczyłam od koleżanki "Alex" i liczę na wciągającą lekturę. Jeśli się taką okaże, to oczywiście sięgnę po kontynuację. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. "Alex", że się powtórzę, jest naprawdę świetna! Szczerze polecam :-)

      Usuń
  3. Czytałam się o Alex, i mam ją na liście. Ofiarę także z chęcią przeczytam, tym bardziej, że autor stworzył portret inspektora tak odmienny od tych, które znam. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Fajnie jest przeczytać obydwa kryminały, tym bardziej, że czyta się obydwa szybko i naprawdę wciągają fabułą :)
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  4. Czytałam "Alex" i była bardzo dobra, choć trochę za bardzo zagmatwana na koniec. Nawet nie wiedziałam, że to część trylogii, wydawnictwo chyba to przemilczało. Ale na pewno przeczytam "Ofiarę" :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O tym, że to część trylogii jest na samym końcu książki, krótka notka :-) Jest nawet podany tytuł pierwszego tomu, po francusku rzecz jasna ;-) Mi się zakończenie "Alex" podobało najbardziej. Mistrzowsko to zostało poprowadzone. Ale przez to niestety, jest to lektura tylko na raz (dla kogoś, kto ma manię powtórek, to "niestety")

      Usuń
    2. To musiałam albo zapomnieć, że to czytałam albo przegapić ;) Ja nie wracam do kryminałów, ale mimo wszystko zakończenie zbyt wydumane. Już bardziej podobała mi się "Tarantula" Jonqueta, na podstawie której powstał film "Skóra, w której żyję" ;)

      Usuń
    3. Dla mnie zakończenie właśnie było genialne. I dlaczego wydumane? Fakt, że Leimatre zaskakuje, ale w pewnym momencie zaczyna być jasne, do czego zmierza Alex i samo zakończenie już nie jest tak zaskakujące, jak pewne odkrycia w trakcie lektury (nie chcę zdradzać zbyt wiele).
      "Tarantula" jeszcze przede mną, też jestem jej ciekawa. Filmu nie widziałam, ale u mnie jest więcej niż pewne, że większości filmów nie widziałam ;)

      Usuń
  5. Nie znam twórczości tego autora. Jednak na tyle mnie zaintrygowałaś swoją recenzją, że bez wahania sięgnę po tą pozycję przy pierwszej nadarzającej się okazji.

    OdpowiedzUsuń
  6. Dużo słyszę o książce. Nie mogę już ignorować:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Czytałam tylko ,,Alexa" - świetna książka fakt :) Na ,,Ofiarę" też mam chęć :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeśli "Alex" Ci się podobała, to "Ofiara" też powinna :)

      Usuń
  8. Odpowiedzi
    1. Jeśli lubisz nietuzinkowe kryminały to może być dobry wybór :-)

      Usuń

Dziękuję za każdy komentarz, cenię sobie każdą uwagę odnośnie wpisu i jego zawartości.

Uprzejmie proszę o nieskładanie mi życzeń świątecznych, ponieważ ich nie obchodzę.

Obsługiwane przez usługę Blogger.

Autorzy

A.S.Byatt Adam Bahdaj Adriana Szymańska Agata Tuszyńska Agatha Christie Agnieszka Jucewicz Agnieszka Topornicka Agnieszka Wolny-Hamkało Alan Bradley Albert Camus Aldona Bognar Alice Hoffman Alice Munro Alice Walker Alona Kimchi Andrew Mayne; tajemnica Andrzej Dybczak Andrzej Markowski Andrzej Stasiuk Ann Patchett Anna Fryczkowska Anna Janko Anna Kamińska Anna Klejznerowicz Anne Applebaum Anne B. Ragde Anton Czechow Antoni Libera Asa Larsson Augusten Burroughs Ayad Akhtar Barbara Kosmowska Bob Woodward Boel Westin Borys Pasternak Bruno Schulz Carl Bernstein Carol Rifka Brunt Carolyn Jess- Cooke Charlotte Rogan Christopher Wilson Colette Dariusz Kortko David Nicholls Diane Chamberlain Dmitrij Bogosławski Dorota Masłowska Edgar Laurence Doctorow Eduardo Mendoza Egon Erwin Kisch Eleanor Catton Elif Shafak Elżbieta Cherezińska Emma Larkin Eshkol Nevo Ewa Formella Ewa Lach Francis Scott Fitzgerald Frank Herbert Franz Kafka Gabriel Garcia Marquez Gaja Grzegorzewska Greg Marinovich Grzegorz Sroczyński Guillaume Musso Gunnar Brandell Haruki Murakami Henry James Hermann Hesse Hiromi Kawakami Honore de Balzac Ignacy Karpowicz Igor Ostachowicz Ilona Maria Hilliges Ireneusz Iredyński Iris Murdoch Irvin Yalom Isaac Bashevis Singer Ivy Compton - Burnett Jacek Dehnel Jakub Ćwiek Jan Balabán Jan Miodek Jan Parandowski Jerome K. Jerome Jerzy Bralczyk Jerzy Krzysztoń Jerzy Pilch Jerzy Sosnowski Jerzy Stypułkowski Jerzy Szczygieł Joanna Bator Joanna Fabicka Joanna Jagiełło Joanna Łańcucka Joanna Marat Joanna Olczak - Ronikier Joanna Olech Joanna Sałyga Joanna Siedlecka Joanne K. Rowling Joao Silva Jodi Picoult John Flanagan John Green John Irving John R.R. Tolkien Jonathan Carroll Jonathan Safran Foer Joseph Conrad Joyce Carol Oates Judyta Watoła Juliusz Słowacki Jun'ichirō Tanizaki Karl Ove Knausgård Katarzyna Boni Katarzyna Grochola Katarzyna Michalak Katarzyna Pisarzewska Kawabata Yasunari Kazuo Ishiguro Kelle Hampton Ken Kesey Kornel Makuszyński Krystian Głuszko Kurt Vonnnegut Larry McMurtry Lars Saabye Christensen Lauren DeStefano Lauren Oliver Lew Tołstoj Lisa See Liza Klaussmann Maciej Wasielewski Maciej Wojtyszko Magda Szabo Magdalena Tulli Maggie O'Farrel Majgull Axelsson Małgorzata Gutowska - Adamczyk Małgorzata Musierowicz Małgorzata Niemczyńska Małgorzata Warda Marcin Michalski Marcin Szczygielski Marcin Wroński Marek Harny Marek Hłasko Maria Ulatowska Marika Cobbold Mariusz Szczygieł Mariusz Ziomecki Mark Haddon Marta Kisiel Mathias Malzieu Mats Strandberg Matthew Quick Melchior Wańkowicz Michaił Bułhakow Milan Kundera Mira Michałowska (Maria Zientarowa) Natalia Rolleczek Nicholas Evans Olga Tokarczuk Olgierd Świerzewski Oriana Fallaci Patti Smith Paulina Wilk Paullina Simons Pavol Rankov Pierre Lemaitre Piotr Adamczyk Rafał Kosik Richard Lourie Rosamund Lupton Roy Jacobsen Ryszard Kapuściński Sabina Czupryńska Sara Bergmark Elfgren Sarah Lotz Serhij Żadan Siergiej Łukjanienko Sławomir Mrożek Stanisław Dygat Stanisław Ignacy Witkiewicz Stanisław Lem Sue Monk Kidd Suzanne Collins Sylvia Plath Szczepan Twardoch Tadeusz Konwicki Terry Pratchett Tomasz Lem Tore Renberg Tove Jansson Trygve Gulbranssen Umberto Eco Vanessa Diffenbaugh Virginia C. Andrews Vladimir Nabokov Wiech William Shakespeare William Styron Wioletta Grzegorzewska Wit Szostak Witold Gombrowicz Wladimir Sorokin Wojciech Tochman Zofia Chądzyńska Zofia Lorentz Zofia Posmysz

Popularne posty

O mnie

Moje zdjęcie
Nie lubię kawy na wynos: zawsze się oparzę i obleję. Maniakalnie oglądam "Ranczo" i jeszcze "Brzydulę".Uwielbiam zimę. I wiosnę. I jesień. I deszcz. Lubię ludzi. Kocham zwierzęta. Czytam, więc wmawiam sobie, że myślę.