"Pióro i Pazur", czyli o kobietach dla kobiet

   Na ogół trzymałam się od niej z daleka. Półki pełne słodkich, uroczych okładek omijałam szerokim łukiem, a czytelniczki zakochane w tego typie literaturze traktowałam nieco pobłażliwie. Zasadność istnienia literatury kobiecej odkryłam tak naprawdę w sytuacji kryzysowej, gdy okazało się, że to dzięki takiej łatwej w odbiorze, lekkiej w lekturze i sympatycznej w fabule powieści mogłam się oderwać trochę od przytłaczającej rzeczywistości. Przyznałam wtedy sama przed sobą, że moje dotychczasowe lektury nie miałyby takiej mocy. Lekkość i łatwość czytania wcale nie musi oznaczać jednak, że lekko i łatwo się tego typu powieści pisze. A już na pewno, wcale nie musi oznaczać, wbrew powszechności tychże książek na półkach w księgarniach, że łatwo się wybić w tym nurcie i zostać pisarką docenioną. Dlatego jak sądzę, takie przedsięwzięcia, jak Festiwal Literatury Kobiecej "Pióro i Pazur", który w tym roku miał trzecią edycję, są warte popularyzowania i wspierania. Przede wszystkim po to, by propagować czytanie jako takie w ogóle, ale również w celu odsiania ziarna od plew spośród całej masy tytułów literatury kobiecej. Bo zanim czytelnik przebije się przez tę niesamowitą ilość pozycji, by znaleźć naprawdę solidną i dobrze poprowadzoną fabularnie powieść obyczajową, może się naciąć i na przykład zniechęcić (jak to było chociażby w moim przypadku) do gatunku na dobre. Co wcale nie musi służyć czytelnikowi, a dodatkowo może upowszechniać na rynku tak zwaną złą literaturę (złą, znaczy operującą krzywdzącymi stereotypami, jak również po prostu źle napisaną), z którą wydaje mi się, warto walczyć nawet, gdy przypomina to walkę z wiatrakami.

źródło zdjęcia

  O istnieniu festiwalu wiedziałam, ale nigdy nie brałam w nim udziału. Do ostatniej soboty, kiedy to wraz z grupką nietuzinkowych ludzi (Agnieszką, która zaraża optymizmem, Elą, od której bije niezwykłe ciepło, Izą śpiochem ;D, Danką, przesympatyczną osóbką i zaczytanym Bartkiem) wyruszyliśmy do Siedlec, z bagatela, godzinnym opóźnieniem, żegnani deszczem w stolicy, żeby zostać powitanymi piękną, słoneczną jesienią w Siedlcach. Nie mieliśmy jednak szansy nacieszyć się w pełni tym pięknym słońcem, bowiem przez opóźnienie pociągu sami byliśmy spóźnieni na panel z blogerami książkowymi, których to blogerów (połowę składu) mieliśmy właśnie pośród nas. Pędząc zatem na zaplanowane spotkanie jeszcze nie cieszyliśmy oczu widokami, choć, to trzeba przyznać, od samego spotkania na stacji PKP Śródmieście, na pewno cieszyliśmy się własnym towarzystwem, które zawojowało skład pociągu na trasie Warszawa Śródmieście - Siedlce. I udaremniało skutecznie lekturę wszystkim czytelnikom naszego wagonu (za co oczywiście bardzo przepraszam w imieniu grupy! wiem, jakie to uciążliwe, ale w tym towarzystwie nie rozmawiać rzecz niemożliwa, a nie rozmawiać głośno i radośnie, kompletnie pozbawiona sensu). Gdy trafiliśmy nareszcie do siedleckiego centrum handlowego w pospiechu dołączyliśmy do zebranego już w kafejce grona dyskutantów oraz widzów.

Panel w toku. Na zdjęciu od lewej: Piotr Chojnacki znany jako Zacofany w Lekturze, Kasia Hordyniec z Notatek Coolturalnych, Sylwia Winnik z Czasu na książki, Iza Raducka z Czytadełka, Agnieszka Tatera z Książkowo i Ela Zdanowska z Czytam bo muszę (fot. Renata Kosin, źródło)

  Tematem panelu była blogosfera książkowa oraz zagadnienia związane z rosnącą ilością blogerów, ich zróżnicowaniem wiekowym oraz lekturowym. I tak zastanawiano się czy istnieją standardy blogosfery, czy blogi książkowe może pisać każdy, oraz czy bloger książkowy nie powinien tworzyć recenzji sensu stricte, a nie tylko stwierdzeń w rodzaju "fajna książka, polecam" wraz ze streszczeniem fabuły omawianej lektury. Oczywiście ilu blogerów tyle opinii, natomiast ja się przychylam do tego, że "wolnoć Tomku w swoim domku i łapy precz od czyjegoś pisania na blogu". Każdy znajdzie swojego czytelnika, a statystyki to potwierdzające są zauważalne gołym okiem, zaś każdy bloger, któremu uda się zachęcić swoich czytelników do lektury, jest dla mnie już z samego tego faktu postacią popularyzującą czytelnictwo, nawet jeśli jego czytelnik sięgnie po Zmierzch (i niech pierwszy uderzy obelgą, kto w początkach swojego czytania nie zachwycał się jakimś słabym czytadłem). Bo nie chodzi o to, jak ktoś pisze, na ile profesjonalnie, na ile tylko od siebie, na ile stawia w tym pierwsze kroki - ważne, że próbuje przekazać "lubię czytać i właśnie przeczytałem/am świetną książkę i zachęcam - przeczytajcie ją".  Odkładam na bok temat związany z ubolewaniem, jak ta dzisiejsza młodzież pisać w ogóle nie potrafi. Wydaje mi się, że pisanie bloga jest całkiem dobrym pierwszym krokiem na nauczenie się tej trudnej sztuki. W każdym razie to panel zapoczątkował historię pewnego artykułu, który w sieci już zrobił karierę, a rozmowy po części oficjalnej stały się źródłem inspiracji dla jego autorki.

Po części oficjalnej nieoficjalnie sobie gawędzimy, co uwieczniła Ela Zdanowska

   Po zakończeniu panelu dyskusyjnego nareszcie udało nam się nacieszyć odrobinę Siedlcami oraz urokliwą jesienią. Spacer do hotelu Janusz oraz późniejsza wędrówka do restauracji Kochanówka dały nam do tego okazję, a samo oczekiwanie na obiad było idealnym momentem na dyskusję nieoficjalną i tę część raczej przeskoczę albowiem były to rozmowy pozakulisowe (choć cały czas w temacie literatury i polskiej prozy obyczajowej, ewentualnie nasilającego się uczucia głodu), przechodząc zgrabnie do następnego panelu, w jakim miałyśmy okazję uczestniczyć, z nieukrywaną przyjemnością. Aczkolwiek miny z jakimi nas przyłapano zdają się temu przeczyć, jednakże podejrzewam, że zdjęcie zostało zrobione, gdy była mowa o złej literaturze (bo to nie tylko zła kobieta, ale i zła literatura była!), co jest zawsze, ale to zawsze doskonałym usprawiedliwieniem.

Od lewej: Iza  z Czytadełka, ja, Agnieszka z Książkowo, Ela z Czytam bo muszę, Danka z blogu Jutowy Worek, a w tle Małgorzata Warda, zdecydowanie jedna z ładniejszych polskich pisarek (źródło zdjęcia)

Tu muszę się zgodzić z Elą Zdanowską, że czas przeznaczony na panel był za krótki! Podjęto się wątku bardzo istotnego, czyli przyszłości literatury środka. Podczas rozmowy padły zwroty typu "zła literatura" (wraz z pytaniami czy może rzutować na tę dobrze napisaną, czy jej nie zagraża), czy rozważania na temat schematyczności powieści nadesłanych do konkursu (ku zaskoczeniu wielu, powieści "bestsellerowych" autorek zostały odrzucone przez czytelniczki w preselekcji do konkursu). Gdy rozmowa zmierzała w naprawdę bardzo ciekawym (patrz: zapalnym) kierunku, trzeba było kończyć, by zdążyć się przygotować na zaplanowaną na wieczór galę. A ta, drodzy czytelnicy, doprowadzała do wzruszeń i ..paroksyzmów śmiechu (bądź oburzenia, wszystko zależało od odbioru i interpretacji). Mój śmiech w pewnym momencie był tak głośny, że obawiam się, że mógł dotrzeć nawet na scenę. Wszystkiemu winien współprowadzący galę z Mariolą Zaczyńską (fenomenalna dziewczyna!) Waldemar Obloza, który próbował na wszelkie możliwe sposoby uniknąć typowego mówienia o sponsorach i stosował sobie tylko znane techniki, przez które bez mała, płakałam ze śmiechu. Niewątpliwie muszę odwiedzić szpital okulistyczny i na pewno skorzystam z reklamowanych słuchawek bezprzewodowych (co wcale nie oznacza, że nie doceniam sponsorów festiwalu - doceniam właśnie! chyba widać jasno, że to wpis sponsorowany?)!

Prowadzący galę: Mariola Zaczyńska i Waldemar Obloza (źródło zdjęcia)

Przechodząc jednakże do meritum warto wspomnieć, że w tegorocznej edycji zostały uhonorowane nagrodami:
- Nagrodę Pióra dla najbardziej poruszającej powieści 2013 roku zdobyła Grażyna Jeromin-Gałuszka za Magnolię 
- Nagrodę Pazura dla powieści z humorem 2013 r. zdobyła Danuta Noszczyńska za Wszystkie życia Heleny P. (
- Pióro Czytelniczek zdobyła Magdalena Zimniak za Jezioro cierni
- Pazur Czytelniczek zdobyła Olga Rudnicka za Drugi przekręt Natalii
- Fundacja Age of Reading przyznała nagrodę za przedstawienie problematyki wykluczenia Lucynie Olejniczak za powieść Opiekunka czyli Ameryka widziana z fotela.
- Magazyn "Piękno i Pasje" nagrodził Grażynę Jeromin-Gałyszkę za Magnolię.
- Tytuł "Książka bez granic" przyznawany przez blogerki polonijne zdobyła Wiesława Maciejak za powieść ...A życie się toczy.

Mam plan, żeby te powieści poznać, co być może zmieni mój punkt widzenia na temat literatury kobiecej (na co po cichu liczę szczerze mówiąc). A jak nie zmieni, to znaczy, że po prostu jestem stracona i tylko powieści dla młodzieży będą moją otuchą.

Festiwal zakończył już trochę mniej oficjalny bankiet, podczas którego miałam okazję porozmawiać więcej z dziewczynami, z którymi przyjechałam, ale również z niesamowitą Ulą, dla odmiany blogerką książkową bardzo społeczną (bo reszta z nas deklaruje raczej aspołeczność), pisarkami, które odwiedzały nasz stolik (usłyszeć od Małgorzaty Wardy, że zna mojego bloga -bezcenne!), oraz Kasią Hordyniec, która mogłaby energią obdzielić wszystkich obecnych i jeszcze by miała jej cały zapas, za co z całego serca ją podziwiam. Mogę tylko żałować, że to tak krótko, że nie z wszystkimi udało się porozmawiać, że nie wiedziałam wcześniej o tym, jak wspaniale można się bawić wśród nieznanych mi pisarek i pośród typowo kobiecej tematyki, jeśli chodzi o literaturę. Inicjatorce festiwalu, Marioli Zaczyńskiej, należą się wielkie brawa. Spotkanie z wszystkimi tymi wspaniałymi ludźmi wywołało tak pozytywne emocje, że nawet teraz pisząc to wszystko, po prostu szczerze się uśmiecham.

A przy naszym stoliku Ula żywo opowiada, Małgorzata Warda i Iza z Czytadełka uważnie słuchają, tylko my z Elą zauważyłyśmy fotografa ;-) (fot. Ula)