"Pożegnania" w Teatrze Narodowym

  Jeśli jeszcze tego nie wiecie, nie zauważyliście, nie zostało to dosadne powiedziane to chciałabym powiedzieć, że kocham teatr. Moje zainteresowanie nim zaczyna graniczyć ze swoistą obsesją. Interesuje mnie wszystko, co jest z nim związane, czytam sztuki, nawiązania, oglądam Teatr Telewizji, na co czasami naprowadza mnie lektura Dialogu, ale też poprzez teatr docieram do książek, o których...

Czytaj więcej

"Zapach miasta po burzy" Olgierda Świerzewskiego

  Wszystko ma swoje plusy i minusy. Każdy medal ma dwie strony a kij dwa końce. Jednak z książkami często bywa tak, że jakaś jest tak dobra, że trudno znaleźć minusy, albo tak zła, że ciężko wyłuskać z niej plusy. W jednym i drugim przypadku jednak wywołują emocje. Albo zachwyt albo rozczarowanie. Bohaterowie albo są dla nas ważni, emocjonujemy się ich losami, albo irytują. Nie ma jednak obojętności...

Czytaj więcej

"Nomen Omen", czyli Kisiel jest dobry na wszystko!

 Jak napisać o czymś, co szalenie mi się podobało, co chciałabym polecać na prawo i lewo, a jednocześnie nie odstraszyć wyolbrzymionym entuzjazmem, ani nie przesadzić z peanami pochwalnymi? Trudna sprawa, bo jak Licho* rozrywa mnie od emocji i chciałabym od razu całą sobą pokazać i opowiedzieć i przykazać, że macie czytać i basta. Ale wiem, wiem, presja i nacisk to żadna metoda. [szkoda..] Może...

Czytaj więcej

"Dowód na istnienie drugiego" w Teatrze Narodowym

To coś czy ktoś, kto mnie prowadzi tam, gdzie nie chcę - nie jest jedyny. Bo jednocześnie ktoś drugi ogromnie się temu sprzeciwia i to, co robi ten pierwszy, zabija tego drugiego, nad czym ten drugi cierpi. Dowód na istnienie tego drugiego: przecież zdarza się, że ten drugi działa. Dziennik, Sławomir Mrożek, rok 1969, str. 620   Miałam absolutnie i z całkowitą pewnością unikać premier....

Czytaj więcej

W "Papierowych miastach" papierowa dziewczyna pisze na papierze pismem krzyżowym..

 Łatwo zapomnieć, jak przepełniony ludźmi jest świat - świat pęka w szwach od ludzi, a każdego z nich możemy sobie wyobrazić, tylko że nieodmiennie tworzymy sobie o nich niewłaściwe wyobrażenia. *  Z epoki nastoletnich zachwytów wyrosłam, przynajmniej zgodnie z metryką i założeniami. To, że nie wyrosłam nigdy w sensie mentalnym potwierdzają moje kolejne wybory literackie. Gdy mam słabszy...

Czytaj więcej

Czy umiesz czytać bajki?

Jestem typem aspołecznym, więc kampanie społeczne to coś, w czym nie potrafię brać udziału. Szczególnie, że na ogół boję się patosu, jaki nierzadko z nich uderza. Tu tego nie ma. Tu jest prosty, ale ważny przekaz, dlatego tym razem podejmuję rękawicę. Oddział Bajka ma bowiem świetny, do tego rozwijający czytelnictwo, pomysł na to, jak umilić dzieciom pobyt w szpitalu. Warto wesprzeć więc tę akcję...

Czytaj więcej

Na "Jarmarku sensacji" Egona Erwina Kischa

   W oczywistościach znajdywał coś, czego nie widzieli inni* napisał Mariusz Szczygieł w swoim wstępie do tego tajemniczego dla mnie tomu, co przyjęłam jako swego rodzaju przesadę wobec ulubionego, ba pionierskiego w swoim rodzaju reportera, zwanego "szalejącym reporterem". Co absolutnie przesadą nie jest, a jedynie uczciwym stwierdzeniem faktu odnośnie osobowości Egona Erwina Kischa. Gdy...

Czytaj więcej

Dychotomia. Parę słów o muzyce.

Jestem nieśmiała, ale podobno bywam duszą towarzystwa. Nie lubię być w centrum zainteresowania i często chowam się w tłumie, choć czasami muszę występować przed grupą by coś omówić. Uwielbiam polską literaturę i uwielbiam ją chwalić, choć publiczne przyznawanie się do tego spotyka się z zaskoczonym uniesieniem brwi i pytaniem, jak to możliwe, bo przecież współcześnie żaden polski pisarz nie potrafi...

Czytaj więcej

Pierwszy raz!

Ten pierwszy raz musiał w końcu nadejść. Co prawda większość moich ulubionych autorów łaskawa była pożegnać się z tym łez padołem już sporo czasu temu, jednakże okazało się, że Marta Kisiel, oprócz tego, że zapewniła mi rozrywkę pierwszej klasy podczas lektury jej najnowszej książki Nomen Omen (nie muszę chyba dodawać, że polecam?) ma również tę zaletę i przewagę nad nimi wszystkimi, że prawdziwa...

Czytaj więcej

Urzędniczy umysł zniewolony. "Skandynawska wieża Babel" Jerzego Stypułkowskiego

  Zamysłem tej powieści, zgodnie z wypowiedzią autora, było pokazanie życia typowego urzędnika, tutaj Józefa K., którego korporacyjny styl biurokracji pozbawia kreatywności i samodzielności, a w efekcie wbija w potworną, nudną rutynę, która nie daje ani spełnienia zawodowego, ani satysfakcji finansowej. Ten zamysł został spełniony z nawiązką. W moim odczuciu zaś ta powieść miała obnażyć coś,...

Czytaj więcej