Bilans dwulatka, czyli czas kończyć, ze statusem początkującej blogerki

  Otóż drugiego maja minęły dwa lata odkąd jestem na blogspocie. Wcześniejsze próby blogowania przez inne portale nie odniosły skutku, dopiero tutaj przyznaję, spodobało mi się na tyle, by zostać na dłużej. Zaczynałam nieśmiało i skromnie, z nie do końca sprecyzowanym tematycznie wpisem, stęskniona za Afryką, z której wówczas niedawno wróciłam. To było dla mnie zupełnie nowe doświadczenie - ja, domatorka, na dodatek przed wyjazdem szalenie zdenerwowana na samą myśl o dwunastogodzinnym locie, nagle zatęskniłam i chciałam wrócić. Nie radziłam sobie z uczuciami, zaczęłam je przelewać na bloga. Skromnie w sumie, bo też zbytnio wylewna nigdy nie byłam. Tak wiem, o książkach piszę bardzo wylewnie, ale w kwestii uczuć wobec książek również skromna nigdy nie byłam.

 Zaczęło się to wszystko z jedną czytelniczką, która na szczęście nie zniechęciła się dotąd do mojej pisaniny, co poświadcza, że przynajmniej nie piszę gorzej, a skończyło, jeśli można mówić o jakimś końcu, a przynajmniej mecie, do której aktualnie dotarłam, na przemiłych czytelnikach w ilości co najmniej kilku. Co jest dla mnie niebywałym sukcesem, bowiem byłam przekonana, że na tej jednej czytelniczce poprzestanę. Pisałam na początku raczej mdło i letnio, bez odwagi na pisanie z większą swobodą, większym krytycyzmem, by powoli uczyć się, zmieniać, ale też dojrzewać w pewien sposób czytelniczo, między innymi dzięki wspaniałym kolegom i koleżankom blogerom, którzy często podsuwają mi same smakowite lektury do czytania. Ostatecznie okazałam się istotą bardziej społeczną niż samą siebie o to podejrzewałam i myślę, że tę świadomość również zawdzięczam blogowaniu. Ewentualnie możemy przyjąć za słuszną tezę, że nie mam kręgosłupa i jestem bardzo wpływowa ;-)

  Dwa lata pisania to w moim przypadku 330 opublikowanych postów, to czytelnicza miłość mojego życia czyli Jerzy Krzysztoń, to zmiana upodobań tematycznych i mnóstwo nowych pisarzy, którzy weszli na stałe do mojego kanonu lektur. To blogowaniu zawdzięczam to, że poznałam książki Marcina Szczygielskiego, Marty Kisiel, Ryszarda Kapuścińskiego, Iris Murdoch, Anne B. Radge, zainteresowałam się reportażem, zakochałam w Mrożku, po tym jak Agora zaintrygowała mnie wydaną przez siebie biografią, zasmakowałam w teatrze po tym jak dzięki portalowi W24 miałam przyjemność otrzymywać darmowe bilety i choć współpracę z portalem zakończyłam, to mania teatralna rozrosła się do wielkości zbliżonej tej książkowej. Dzięki blogowaniu poznałam wspaniałe osoby, nie tylko wirtualnie, ale również realnie i wiem, że z przyjemnością będę kontynuować ten niecny proceder ;-) i poznawać więcej osób, z którymi spotykam się w komentarzach, bądź na ich blogach. Dzięki blogowaniu też odważyłam się na swoje pierwsze w życiu spotkanie z autorką, a dokładnie Martą Kisiel i było to rewelacyjne doświadczenie. To jest niesamowite jak jedno małe miejsce w sieci, dość anonimowe i początkowo niezgrabne staje się miejscem spotkań, dyskusji i zalążkiem nowych znajomości. 

  Dość jednak tego przynudzania. Bo właściwie to chciałam powiedzieć jedno, a jak zwykle wyszedł słowotok, co z kolei potwierdza, że skończyłam ze skromnością. Otóż naprawdę się cieszę, że znalazłam takie szczególne miejsce i naprawdę się cieszę, że mnie czytacie.

Dziękuję.

Bruno miał się zająć tematem prezentów z tej okazji:

ponieważ jednak ma dość monotematyczny gust musi się zakończyć na dobrych chęciach. Ale uwierzcie, samo dostarczenie takiej ilości na raz to naprawdę dowód szczerych intencji :-)