Proszę państwa, oto pan(i) Jones

Potrzebowałam czegoś, co pozwoli na mały reset umysłowy. Czegoś lekkiego, nie zmuszającego do myślenia, nieskomplikowanego, czegoś jak głupia komedia omyłek, która daje rozrywkę na chwilę, żeby po tej chwili szybko o niej zapomnieć. Ponieważ kiedyś tam przeczytałam parę książek Katarzyny Grocholi, miałam w pamięci, że są właśnie lekkie, a nawet bywały zabawne. Dlatego gdy zobaczyłam w bibliotece Houston, mamy problem, wzięłam ją na zasadzie odruchu. Na reset. I jakkolwiek nie była to zła książka, jak również spełniała podstawowe wymagania (niewymagająca, lekko napisana) tak jednak przez to, że chwilami irytowała, reset nie był do końca udany.

Główny bohater, choć mężczyzna o oryginalnym imieniu Jeremiasz, jest wypisz wymaluj kolejną wersją słodkiej Bridget Jones. Podobnie jak Bridget koncertowo rozwala sobie w życiu to, co dla niego najważniejsze (ważną rozmowę o pracę, czteroletni związek), podobnie jest flejowaty i niezorganizowany, podobnie jak ona nie potrafi słuchać i ma manierę, że jeśli on uważa, że ktoś mówi coś innego niż mówi to tak jest (przez co znowu traci szansę na pracę), ma podobnie jak ona uprzykrzającą życie mamusię, która podobnie jak mamusia Bridget ma zwyczaj zaczynania zdania zawsze w ten sam sposób, upiornego dzwonienia w najmniej dogodnych momentach i matkowania, mimo, że Jeremiasz ma 32 lata i doprawdy, mógłby dorosnąć. Mniej więcej do połowy książki miałam przekonanie, że Grochola zrobiła czytelnikowi poważnego psikusa, pisząc nową wersję przygód Bridget Jones tylko w adaptacji do polskich warunków i zmieniając płeć, ale tak naprawdę pisząc dokładnie w tym samym duchu i z tymi samymi wpadkami, oraz problemami (znaleźć kobietę życia - choć ta kobieta jest w zasięgu ręki-  i pracę w zawodzie). Szczęśliwie jednak dla całej treści są w tej książce watki naprawdę fajne i ciekawe. Jeremiasz z zawodu i z pasji jest operatorem filmowym, który mistrzowsko wyczuwa światło, stąd  czytanie o historii powstawania ważnego dla Jeremiasza filmu, Lipa, o drzewie, które oglądał przez całe swoje życie z okna domu rodzinnego, było naprawdę świetnym kawałkiem. Oprócz tego Jeremiasz to ornitolog - amator. Opisy związane z życiem ptaków, podglądaniem ich obyczajów i zachowań to kawał świetnej prozy, z plastycznymi, żywymi opisami przyrody i emocjami, jakie ona wzbudza. A trzecim plusem, jaki zaliczam dla tej powieści to postać Ingi, mądrej dziewczyny, która próbuje Jeremiaszowi parę spraw uświadomić, ale jak napisałam, nasz bohater cierpi na chroniczną niezdolność do słuchania. Dlatego zajmie mu aż 500 stron tekstu odkrycie jego własnej Ameryki.

Minusów, oprócz pierwszej połowy wyciętej żywcem z Dziennika Bridget Jones jest jednak trochę więcej. Indolencja głównego bohatera w kwestiach zasadniczych to jedno, ale parę spraw mi się nie podobało szczególnie. Jeremiasz nie jest przedstawiony ani jako osoba wierząca, ani jako osoba, która ma jakieś wyznanie, toteż niespecjalnie do mnie przemówiła wizyta w kościele i przebieg rozmowy z księdzem. Wtłoczenie do treści powieści opowiadania, jakie było opublikowane w Bluszczu jakieś półtora roku temu, które zasadniczo zmienia sposób wypowiedzi jednej z bohaterek, również wydaje mi się dziwnym zabiegiem. Staram się jednak docenić fakt, że spędziłam z tą książką parę przyjemnych godzin, ostatecznie więc uznaję ją za lekką i przyjemną lekturę.


Houston, mamy problem, Katarzyna Grochola, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012


---------------------

Kaye zaskoczyła mnie wyróżnieniem w zabawie blogowej Liebster blog. Czyli stało się to czego się obawiałam, bo to jest coś jednocześnie miłego i wprawiającego w zakłopotanie. Wydaje mi się, że pisząc o książkach oddaję jakiś kawałek siebie, więc odpowiadanie na pytania dodatkowe.. jest trochę chyba zbędne. Ale korona mi z głowy nie spadnie, zatem poniżej moje odpowiedzi (jedno pytanie omijam ponieważ nie dotyczy mojej sytuacji życiowej):


1.   Czy prowadzenie bloga wzbogaciło Twoje życie? Jeśli tak, w jaki sposób?
Jeśli chodzi o aktualny blog - to chyba jeszcze nie mogę się do końca wypowiedzieć. Jestem na blogspocie od maja, więc zaledwie pół roku. Cały czas mam poczucie, że jestem tu początkująca. Ale mój pierwszy blog, związany z zupełnie inną tematyką, wzbogacił mnie o kilka fajnych znajomości, które swoją kontynuację znalazły w rzeczywistości pozablogowej.

2.  Z jakiego wpisu, który został opublikowany na Twoim blogu jesteś najbardziej dumny/a i dlaczego?
Mam tę wadę, że nic nigdy nie jest przeze mnie wykonane dobrze, zawsze znajdę jakiś błąd, usterkę, coś co mogłabym lepiej zrobić, napisać, opowiedzieć (problem perfekcjonistki). Ale lubię te swoje wpisy, które wynikają z prawdziwych zachwytów nad książką. Jak te o Krzysztoniu, Hłasce, czy Stasiuku.

3. Czy możesz podać przykład książki, której ekranizacja jej dorównuje lub ją twórczo uzupełnia?
Nie mogę, bo nie lubię ekranizacji w ogóle.

4. Jak definiujesz "szczęście"?
Dla mnie szczęście to prosty pakiet - Marcin (mój mąż), Potwory (nasze zwierzaki) i książki. Przy mnie i ze mną. I to jest szczęście.

5.   Czy historia rzeczywiście jest "nauczycielką życia"? Jaka jest Twoja opinia?
To się nazywa zadać trudne pytanie! Z jednej strony jest, bo uczy nas jak nie powinniśmy postępować, jakich błędów nie popełniać. Tylko, że człowiek, choć istota inteligentna, nie bardzo potrafi się uczyć.. Dlatego mam ambiwalentne odczucia, czy faktycznie jest "nauczycielką życia". Jeśli tak, to musi popracować nad metodami dydaktycznymi chyba..;)

6.   Kto jest Twoją największą inspiracją?
Richard Feynman, Frida Cahlo, Irvin Yalom, Jerzy Krzysztoń.

8. W jakiej umiejętności chciałbyś/łabyś się doskonalić?
W tak wielu.. Że zostawię tę odpowiedź właśnie tak :)

9. Co najbardziej lubisz w miejscu, w którym mieszkasz?
Wszystko! To moje prywatne Eldorado, nie muszę nic zmieniać.

10. Jeśli mógłbyś/mogłabyś przywrócić do naszego życia jedną staroświecką rzecz/zwyczaj, co by to było?
Naukę kaligrafii :)

11. Jakie jest Twoje najszczęśliwsze wspomnienie z dzieciństwa?
Wszystkie wydarzenia, sytuacje, rozmowy z moim tatą, związane z moim tatą, spędzone z moim tatą.