Bo mąż ma zawsze rację..

Widok z naszego okna

Sobotni poranek ma już w naszym domu swoistą tradycję. Najpierw obowiązkowy spacer z Potworami. A potem moja pielgrzymka do biblioteki z postojem w księgarni w drodze powrotnej. Cieszę się tymi porankami jak małe dziecko. Dziś wszystko było dokładnie tak samo, z tą różnicą, że na poranny spacer z Potworami zaspałam i Marcin sam oglądał świeżo zaśnieżony las, w którym pierwszy zostawił ślad ludzkiej stopy. Po powrocie jednak niezmiennie - wycieczka do biblioteki. Marcina przy okazji odprowadzałam na stację, ponieważ mój świeżo (ponownie) upieczony student wybierał się na zajęcia. Po drodze odbyliśmy taki oto dialog:

Marcin: Kochanie, tylko nie wynieś z biblioteki więcej niż teraz wnosisz z powrotem.
Ja: Nie, nie, mam w planach teraz czytać to co mam na półkach, nie będę nic wypożyczać.
Marcin (tonem poważnym, ale z szelmowskim uśmiechem): Tak, tak. Tylko proszę, nie przedźwigaj się.
Ja (niczym pensjonarka pokazuję mu język) : Mówię ci, że nic nie wezmę. No może jedną książkę.
Marcin już nic nie dodał, tylko się uśmiechał.

Oczywiście, szłam w pełnym kobieco - podobnym oburzeniu i przekonaniu, że nie ma on racji, że dam radę i będę silniejsza od swoich odruchów warunkowych. Ale już po kilku krokach uświadomiłam sobie, że zaledwie wczoraj widziałam, że do katalogu biblioteki dodano nową książkę Joanny Olech (Tarantula, Klops i Herkules), no a poza tym miałam wziąć kolejną książkę Bahdaja w ramach tygodnia bez nowości, a co z Iris Murdoch, chciałam coś jeszcze poczytać... Oczywiście w kilka sekund zapomniałam o danych samej sobie obietnicach.. Zresztą, gdy już wchodzę do biblioteki zapominam o wszystkim, niczym pies Pawłowa na widok miski z jedzeniem. Odruch warunkowy jest tak silnie wdrukowany, że nie wiem ile sesji odwarunkowywania musiałabym przejść żeby zadziałało...

Źródło zdjęcia

W bibliotece czuję się jak w domu. W zasadzie niewiele brakuje, żebym zdjęła kurtkę z przyległościami i rozsiadła się gdzieś wśród półek. Chodzę między nimi, zaglądam na ulubione regały, na regały, których jeszcze nie poznałam, a potem, myk myk, do działu z literaturą dla dzieci i młodzieży. Trochę czuję się tam jak intruz. Toteż szybko przebieram odpowiednie półki, indaguję panią o brakujące powieści (Jak to nie ma Pompona?), a potem szybko uprowadzam zdobycz, co by się nie okazało, że zwinęłam jakiejś wyczekującej właśnie na to co zabieram, wkraczającej w progi biblioteki, młodzieży (chociaż, jak powiada tata Borejko, jako żywo - byłam tam jedyną obecną "młodzieżą").

Do księgarni zachodzę w zasadzie tylko w celach estetycznych. Oglądam nowości, przeglądam, czy nie pojawiło się coś co mogłam przegapić, drobię sobie między półkami, bo i księgarnia niewielka. A potem wysyłam do Marcina smsa o takiej treści:
"Kochanie, kupiłam sobie kubek z Józefowem. Był drogi, kosztował aż 52 zł. Ale książka do niego była gratis!"

Ostatecznie okazuje się, że wracam dźwigając kilka książek... Trzeba będzie jakoś je zakamuflować, co by po powrocie szanowny małżonek nie kpił sobie z mojej silnej woli. Której, jak widać, po prostu nie mam..

:)