W stanie zdumienia...

Przyznaję, że różnica między Belcanto, a najnowszą powieścią Ann Patchett nie jest może ogromna, ale w pewien delikatny sposób odczuwalna. Choć podobnie jak do Belcanto wchodzi się z pozornego rozpędu i podobnie sama treść wciąga w nią powoli, umiarkowanie. I podobnie nie wiadomo kiedy człowiek niknie w tej fabule zupełnie, wciągnięty do jej wnętrza niespodziewanie, bez ostrzeżenia, stojąc na peronie z nosem w ostaniach stronach, które trzeba dokończyć, nim ruszy się dalej.  Czego w ogóle nie zapowiada otwierający powieść początek w zimnej zaśnieżonej aurze Minessoty, gdy przychodzi wiadomość o śmierci Andersa. Stan zdumienia jednak jest już powieścią trochę bardziej złożoną od Belcanto, z dużo obszerniejszymi wątkami, choć podobnie przeplatana ekscentrycznymi relacjami między jej bohaterami i wątkami z ich przeszłości.

Marina przyjmuje wiadomość o śmierci Andersa z niedowierzaniem. Ile lat pracowali biurko w biurko z Andersem dla koncernu farmaceutycznego Vogel? Bardzo wiele. Znali się dobrze i przyjaźnili. A teraz ta wiadomość, która spadła wraz ze śniegiem, cicho, niespodziewanie, na błękitnym papierze podpisanym przez doktor Swenson. Jednak w przeciwieństwie do żony Andersa, Marina przyjmuje tę wiadomość jako prawdziwą i akceptuje ją jako pewną. Karen ma jednak wątpliwości, nie tylko nie chce w to wierzyć, ale i nie czuje śmierci męża. Marina dostaje więc trudne zadanie od niej, ale również od swojego szefa - ma pojechać do Amazonii i poznać prawdę o śmierci przyjaciela, prawdę, którą będzie mogła przekazać jego żonie, ale również ma się dowiedzieć na jakim etapie są badania doktor Swenson, która unika wszelkiego kontaktu zarówno ze światem, jak i z pracodawcą. Przez co właśnie Anders wyjechał na jej poszukiwania i przez co ostatecznie umarł. I cóż, wydaje się, że Marinę czeka powtórzenie losu Andersa, gdy podążając jego śladami przechodzi przez te same problemy z dostaniem się do doktor Swenson i podobnie nie słucha, gdy ta każe jej wracać. Rozwinięcie fabuły jednak podąży w nieco innym, dość zaskakującym kierunku, a badania i odkrycia doktor Swenson wydadzą się zgoła fantastyczne, choć nie do końca nierealne...

To co podoba mi się u Ann Patchett to zdolność takiego oddawania fabuły, że nie widzę za bardzo mankamentów stylistycznych czy narracyjnych, choć skłamałabym mówiąc, że korekta w tej powieści była stuprocentowa i że nie nawaliło odrobinę tłumaczenie (zdania przeczące wyszły nieco dziwnie). Ale autorska treść, ta poza korektą i tłumaczeniem, ma w sobie niezwykłość polegająca na stopniowym wciąganiu czytelnika, choć pierwsze wrażenie nie zapowiada tego w ogóle. Nawet ten początek, wiadomość o śmierci, jest dziwnie spokojny, jedynie może zapowiadający, coś jak cisza przed burzą. Muszę jednak dodać, że Belcanto mimo wszystko podobało mi się dużo bardziej. Co nie zmienia faktu, że na półce czeka kolejna powieść autorki, Asystentka magika, jak również tego, że na pewno sięgnę po inne tytuły sygnowane nazwiskiem Ann Patchett.


Stan zdumienia, Ann Patchett, Znak, Kraków 2012