Misz - masz, czyli przesilenie chyba..

 Dopadło mnie jakieś przesilenie. I temu czy wiosenne może zaprzeczać sypiący za oknem śnieg, choć moje storczyki uparcie twierdzą, że dla nich nastała wiosna w pełni. Kwitną jak szalone. Fiołki też. Tylko za oknem nadal zima. Którą uwielbiam, bez dwóch zdań, mogłabym patrzeć na ten krajobraz godzinami, ale chyba nawet mi zaczęło brakować słońca i trochę więcej zieleni niż ta na domowych parapetach.
Przesilenie jednak jakieś być musi, więc najprawdopodobniej jest zimowe. Pisanie o przeczytanych książkach ciągle leży odłogiem. Może dlatego, że ostatnio czytam naprawdę słabe książki, słabe pod względem warsztatu, choć czasami nadrabiające fabułą. Zapewne odpowiada to chwilowo stanowi mojego ducha, który od 14 lutego, kiedy zmarła moja ciocia, zalicza częściej upadki niż wzloty. I tak od połowy lutego, ku własnego zdumieniu, częściej sięgam po tak zwaną literaturę kobiecą. Choć wczoraj chyba już poczułam przesyt.

Najtrudniej jest czytać literaturę odnośnie której ma się konkretne oczekiwania. To znaczy, jeśli oczekiwania są zgodne z wiedzą o autorze, to lektura mimo pewnych zgrzytów jest całkiem przyjemna. Gdy jednak zakłada się, że autor, sądząc po jego wcześniejszej książce, kolejną napisał przynajmniej równie dobrze jak poprzednią, można zaliczyć bolesny upadek na ziemię. I tak założenia odnośnie serii z kokardką, czyli znanych Sklepików z Niespodzianką sprawiły, że miałam całkiem przyjemną leniwą niedzielę. Mimo wielu zgrzytów, które przemilczę, ponieważ obiecałam sobie, że skoro biorę się za książki autorki, której warsztat wiem, że jest słaby, to zjadliwej krytyki robić nie będę bo byłoby to zwyczajną złośliwością z mojej strony. Poza tym tu trzeba przyznać, że autorka nadrabia fabułą, a gdy z dwojga, choć jedno jest ciekawe, to w ramach odrobiny babskiej przyjemności można przymknąć oko na niedociągnięcia. I resztę grzecznie przemilczeć. A babską przyjemnością było dla mnie tu wiele spraw. Małe miasteczko, które przecież uwielbiam. Cudne zwierzaki (bardzo mi się podobały teksty z przemyśleniami Pieguska! sama często dopisuję w głowie, co też mogą sobie myśleć moje zwierzaki), przepisy na kąpiele i maseczki (na pewno skorzystam!) i naprawdę intrygujące zakończenia poszczególnych tomów (szczególnie pierwszego i drugiego). Nie mówię, że z nagła stałam się fanką autorki, ale na pewno myślę o niej nieco cieplej - za to ciepło własnie w jej książkach.

Sklepik z Niespodzianką, Katarzyna Michalak, Wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2012-2013

Z kolei założenia odnośnie powieści Wita Szostaka zaprowadziły mnie na manowce. Sam koncept wydumanego bohatera, jakiego stworzył autor mógł być ciekawy. Człowiek, który urodził się w wolnej Polsce, a następnie przeżył okres zaborów i umiera tuż przed odzyskaniem niepodległości, mógłby istotnie opowiedzieć ciekawą historię. Jednak niestety jego historia jest nudna, ot facet, który lubi panienki lekkich obyczajów, znaczy świtezianki, dobre żarcie i towarzystwo swoich kumpli, który ma w życiu niezwykłego farta (często się zastanawiałam z czego ten człowiek żyje), który nie tylko pozwala zaliczać mu każdą kobietę na jaką ma ochotę, ale także osiągnąć wysokie stanowisko państwowe. Do tego sztampowe niemalże wykorzystanie postaci dwóch romantycznych poetów z doklejeniem każdemu własnej wersji jego biografii, sprawiło, że oczekiwania legły w gruzach, a lekturę męczyłam przez kilka dni, odkładając ją na bok, na rzecz każdej innej książki. Gdy już udało mi się ją zakończyć, byłam szczęśliwa, że przebrnęłam. I potem żałowałam, bo na półce czeka jeszcze jedna książka Wita Szostaka, Fuga, na którą patrzę już z przekąsem.. Na obronę Dumanowskiego, chyba już sama przed sobą, mogę tylko dodać, że tutaj podobnie jak w Chochołach możemy poznać ciekawe zakamarki Krakowa, jego niezwykłość, która nie podlega ani zawirowaniom historycznym, ani upływowi czasu, piękno miasta uwielbianego, co czuć przy każdym opisie. I jeszcze jeden plus warto nadmienić. Szostak w ciekawy sposób pokazuje, jak tworzą się legendy, jak ewoluują i obrastają w nowe szczegóły  jak żyją własnym życiem  niezależnie od tego, jaka jest prawda historyczna. Jednak poza tym nie mogłabym jej polecić jako interesującej książki.

Dumanowski, Wit Szostak, Lampa i Iskra Boża, Warszawa 2011

Kropką nad i rozczarowań jest Czarownica Anny Klejznerowicz. Jako plus mogę wymienić tylko jedno - poprawna, czysta, zwięzła polszczyzna, której zabrakło w książkach powyżej. Z kolei jednak fabuła jest tak przewidywalna, tak do bólu, że można w zasadzie darować sobie jej lekturę, bo już po paru stronach jest więcej niż pewne, co się wydarzy dalej. Intencje autorki są aż przejrzyste, nie ma żadnego zaskoczenia, żadnego ciekawego elementu, a zachowania bohaterów są jakby dostosowywane do fabuły, przez co ma się wrażenie, że autorka nie przemyślała sobie konstrukcji psychicznej swoich postaci. A szkoda. Bo Anna Klejznerowicz pisze naprawdę bardzo ładną, zwięzłą polszczyzną. Nie ma u niej regionalizmów jak u Szostaka, nie pojawiają się dziwne konstrukcje zdaniowe jak u Kasi Michalak. Ale z kolei fabuła jest jeszcze nudniejsza od Dumanowskiego. A główna, męska postać, jest niestety bardziej kobieca, niż jego żona. Gdyby nie to, że uparłam się w tym miesiącu czytać polskich autorów, to pewnie Czarownica by sobie jeszcze postała na półce. W sumie jednak warto dodać jeszcze jeden jej plus. Czytałam ją całe dwie godziny. Lektura błyskawica. Więc nawet gdy średniej jakości, nie ma się poczucia straty czasu, bo poświęciło się go naprawdę niewiele. Dlatego, jeśli ktoś chce się samodzielnie przekonać jak oceni Czarownicę, myślę, że może sobie spokojnie pozwolić na stratę tych dwóch godzin.

Czarownica, Anna Klejznerowicz, Prószyński i S-ka, Warszawa 2012

Na tym zakończę mój pierwszy misz-maszowy wpis. Mam nadzieję, że nie pojawi się ich więcej, chociażby dlatego, że teraz czytam Saturna Jacka Dehnela. I myślę, że po lekturze będę miała znacznie więcej entuzjazmu by o niej pisać w oddzielnym, nie takim misz-maszowym wpisie. No chyba, że przesilenie będzie silniejsze ode mnie..