Z rozmyślań przeziębionej Katarzyny..

Przeziębienie zapakowało mnie do łóżka. W zasadzie bardziej uparty mąż, no ale przyczyną niewątpliwie jest przeziębienie. Muszę się wykurować w weekend, więc trwam sobie grzecznie w tym łóżku. I tak wzięło mnie na małe przemyślenia ;)

Dotąd nie miałam jakiegoś specjalnego przezwiska/pseudonimu. W szkole podstawowej może mnie jakoś nazywali, ale niestety z racji pewnych okoliczności rodzinnych mam wspomnienia z podstawówki w strzępach. W liceum trzymałam się na uboczu, interesowała mnie tylko moja polonistka i to ją nękałam ofiarowując jej nachalnie swoją dozgonną przyjaźń (z której dziś mam pakiet jej listów i parę książek, które mi ofiarowała, wstydliwe wspomnienia z tej nachalności, ale też parę wspaniałych, jak wspólne spacery i rozmowy). Więc nie wiem, może też mnie jakoś nazywano, ale z racji kompletnego odcięcia się od obydwu moich klas - najpierw biologiczno-chemicznej a potem maturalnej ( a więc naturalnie jak na humanistkę przystało ;) informatycznej) nie mam o tym żadnej wiedzy. Dopiero na studiach mogę powiedzieć zaczęłam jakieś relacje społeczne ;) Ale wtedy to już nie był czas na przezwiska, bo nikt chyba o tym nie myślał, biorąc pod uwagę ilość lektur jakie mieliśmy do przeczytania i omówienia (uroki studiowania polonistyki..;D) I tak zawsze byłam pospolitą Katarzyną. Nie żebym swojego imienia nie lubiła, wprost przeciwnie, jestem do niego dość mocno przywiązana ;) Co nie zmienia jednak faktu, że w szkole co druga dziewczynka miała tak na imię, podobnie było na studiach, a w pracy każdą Kasię trzeba wymieniać z nazwiskiem, żeby było wiadomo, o którą dokładnie chodzi.

Dziewczyna z Alaski powstała więc z kompilacji kilku tęsknot. Niewątpliwie ta najważniejsza to za byciem dziewczyną ;) Trzeba jednak spojrzeć prawdzie w oczy - dziewczyną już raczej nie jestem, określenie kobieta jest już bardziej stosowne. Alaska zaś pochodzi z dwóch źródeł. Po pierwsze od dawna tak nazywamy nasz Józefów.  Nazywanie naszej małej miejscowości Alaską wzięło się z pierwszej spędzonej w Józefowie zimy.. Moja przyjaciółka mogłaby opowiedzieć tę historię nieco dobitniej, bo to ona się przebijała przez śnieg i mróz przez całą Warszawę do Józefowa i to ona podsumowała, że cholera gdzie myśmy zamieszkali, bo to chyba już Alaska jest..  :) Przyjęło się tak łatwo, bo Alaska to miejsce, za którym wzdycham odkąd mój szef (były już niestety..) przywiózł ze swojej miesięcznej wyprawy zdjęcia z Alaski i pokazał nam to przepiękne miejsce w całej jego krasie..

Źródło zdjęcia

Od jakiegoś jednak czasu Dziewczyna z Alaski kłuje mnie w oczy.  Z jednej strony podoba mi się bardzo, z drugiej wydaje mi się zbyt infantylna. A ponieważ nie miałam nigdy przezwiska, nie mam kompletnie pomysłu na nowy pseudonim. W sumie, pomyślałam, po co mi pseudonim, skoro nie mam powodu żeby się jakoś specjalnie ukrywać i mogę spokojnie prowadzić bloga pod swoim imieniem i nazwiskiem? Nie byłabym sobą jednak gdybym i tu nie znalazła dylematu. Bo Katarzyna brzmi oficjalnie, Kasia kojarzy mi się znowu dziecinnie, a Kaśki nie lubię. Oczywiście usłużne strony www znalazły mi takie możliwości operowania moim imieniem, że jest z czego wybierać. Kate, Kejt, Katjusza, Kasja, Kasieńka, Kasieczka, Katerina, Kasiek... I jeszcze więcej. Ale nic jakoś specjalnie do mnie nie przemówiło. Może ta Katerina?.. Czasami tak mnie nazywano bądź co bądź. I tak sobie  rozmyślałam...

No i tak uznałam, po odtrąceniu miliona pomysłów, że po prostu zostanie Kasia Sawicka. To ci dopiero wynalezienie koła..;)