Poezja prozą pisana - o "Dukli" Andrzeja Stasiuka

Dukla to rzecz niebywała. Niby treści niewielkiej, tekstu krótkiego, a jednak mam poczucie spotkania z czymś wielkim. Poetycko. Dukla jest niczym dobry trunek, który najlepiej sączyć powoli. Dawkować małymi łykami, niespiesznie,  nawet gdy kusi, żeby jednym haustem, żeby pochłonąć całość, teraz, zaraz, natychmiast. Dukla to parę opowiadań. Właściwie niektóre z nich można nazwać notatkami. Wariacjami...

Czytaj więcej

Kto chce, niech czyta

Do Ewentualnego, Czytelnika Nie jestem winien powstania tej książki. W każdym razie nie jestem winien sam. Rozliczni znajomi dokuczali mi stale: „Dlaczego nie zbierzesz w jedną całość teatralnych i filmowych swoich felietonów rozsianych po gazetach, Przekrojach i wyczerpanych przeważnie książkach? Wydał Boy «Flirt z Melpomeną», wydaj ty, jak przystało na Wiecha, ksiuty z tąże boginią!...

Czytaj więcej

Wiech niemożebnie śmiechem leczy

Powinnam już dawno przyjąć do wiadomości, że nie literatura babska, z której najwyraźniej wyrosłam, że nie jakieś historyjki o miłości wielkiej, namiętniej i napotykającej ciągłe przeszkody na swej drodze do szczęścia, pomogą mi na chandrę jesienno - zimową.  Która co prawda dotąd nie miała do mnie dostępu, ale wystarczył jeden szaleniec, który chciał mi rodzinę rozjechać, żebym potrzebowała...

Czytaj więcej

"Chodzę i pytam"

Dostałam w mailu (dziękuję :*), mialam przesłuchać wczoraj wieczorem, ale udało się dopiero dziś, dopiero teraz. Interpretacja.. po prostu niezwykła.. Chodzę i pytam: gdzie jest moja szubienica?W czyim ogrodzie, w jakim lesie rośnie?Na jakiej miedzy pasie cień kobiecy?Na którym rynku świąteczną choinką?W jakim pokoju zwiesza się nad stołemUprzejma pętla, bym ją szyją przetkał?Na jakich schodach...

Czytaj więcej

Proszę państwa, oto pan(i) Jones

Potrzebowałam czegoś, co pozwoli na mały reset umysłowy. Czegoś lekkiego, nie zmuszającego do myślenia, nieskomplikowanego, czegoś jak głupia komedia omyłek, która daje rozrywkę na chwilę, żeby po tej chwili szybko o niej zapomnieć. Ponieważ kiedyś tam przeczytałam parę książek Katarzyny Grocholi, miałam w pamięci, że są właśnie lekkie, a nawet bywały zabawne. Dlatego gdy zobaczyłam w bibliotece...

Czytaj więcej

"Cyrograf dojrzałości" Jerzego Krzysztonia

Jerzy Krzysztoń debiutował w roku 1949, w wieku zaledwie 18 lat, opowiadaniem Wspomnienia indyjskie, które weszło w skład zbioru opowiadań Opowiadania indyjskie, wydanego później w 1953 roku, który z kolei był summą doświadczeń związanych z przymusową emigracją do Kazachstanu, a później ewakuacją całej rodziny do Iranu, skąd los przerzucił ich jeszcze do Indii, a później Ugandy. Opowiadania...

Czytaj więcej

"(...) zostawić taki obrazek swojej wrażliwości"

Gdy wczoraj skończyłam czytać Cyrograf dojrzałości zamknęłam oczy. Pod powiekami powidok słów Krzysztonia. Ciąg myśli, korowód obrazów, metafor i postaci. Zasnęłam ukołysana kolejnymi frazami. Dlatego dziś dla odmiany.. Zostawiam fragment. Bez zbędnych zachwytów własnych i komentarzy. Tytułem wstępu dodam tylko, że Cyrograf dojrzałości to zbiór nowel i opowiadań (jest ich w sumie siedemnaście)....

Czytaj więcej

Powrót do domu naJeżony trudnościami

Powinnam zacząć od wpisu w księdze skarg i zażaleń, do autora, że tak długo musiałam czekać na kontynuację Świata Zero (dodatkowo po pierwszej zakończonej w takim momencie!), ale ponieważ z założenia wybaczam ulubionym autorom to wpisu nie będzie. Ważne, że wyczekałam, potem jeszcze przeczekałam empikową pazerność (programowo nie lubię przepłacać, więc Empik omijam szerokim łukiem), ażeby nareszcie...

Czytaj więcej

Rozgoryczony, rozżalony, ale pełen opowieści. Hłaskower na emigracji.

Życie, które mi dano jest tylko opowieścią; ale jak ja ją opowiem, to już moja sprawa. * Gdyby mi ktoś powiedział jeszcze jakiś czas temu, że podczas lektury książek Hłaski będę nie tylko czerpać przyjemność z czytania, ale jeszcze się zachwycać tym co Hłasko napisał, to naprawdę pomyślałabym, że albo ten ktoś zna mnie za słabo, albo przecenia Hłaskę. Albo jedno i drugie. A tu proszę. Czytając Pięknych...

Czytaj więcej

W poszukiwaniu piątej strony świata

Naszą bibliotekę miejską mogłabym zachwalać bez końca. Niby nieduża, niby tylko trzy pomieszczenia zajmuje, które w całości pewnie są wielkości naszego mieszkania (choć znowuż małego mieszkania nie mamy, dumne 65,5 m kwadratowego to nasza powierzchnia  mieszkalna, którą powoli wypełniamy książkami..), niby nie wszystkie działy rozbudowane (część literatury obcej wrzucona do jednego "wora") a...

Czytaj więcej

"Biały kruk" Andrzeja Stasiuka

Można by rzec - początki znajomości. Bo to, co czytane na studiach, fragmentami zaledwie, na potrzeby zajęć, szczęśliwie dawno poszło w niepamięć. I dobrze, dobrze, lubię zaczynać od początku. Na świeżą głowę, na głowę już starszą, nieco może mądrzejszą, acz niekoniecznie. "Biały kruk" kojarzy mi się z rzadką książką. Ale mi się wszystko kojarzy z książką, więc to naturalne, że nawet określenie dość...

Czytaj więcej

Mała zmiana

Kapryśność pogody spowodowała i u mnie kapryśność. Ktoś kto do mnie zaglądał wczoraj wieczorem i dziś rano mógł zaobserwować..trochę zmian.. Myślę, że na tym zakończę szaleństwa i zostawię tak jak jest teraz. uff ...

Czytaj więcej

"A lasy wiecznie śpiewają" Trygve Gulbranssen

Książkę prosto z mroźnej, XVIII-wiecznej Norwegii polecała niegdyś Padma u siebie na blogu, wymieniając lektury na lato. Dla mnie lato jest porą taką samą jak każda inna w ciągu roku, to znaczy, że nie mam wakacji (ech, nostalgia) i jak większość pracujących mam tylko 26 dni urlopu (chlip, chlip) toteż latem z racji dobrej aury raczej nadrabiam trudniejszą literaturę (co nie oznacza, że czytam tylko...

Czytaj więcej

Gdy nad głową tylko kamienne niebo

Jerzy Krzysztoń to moje prywatne, literackie odkrycie roku. Rzecz jasna nie ma co chwalić dnia przez zachodem słońca, a co za tym idzie, ferować wyroki o odkryciach roku, gdy ten jeszcze trwa, ale już wiem, już czuję, że nic tego odkrycia nie zdetronizuje. Już Obłęd mnie zachwycił, potem Wielbłąd na stepie tylko to podkreślił, a Krzyż Południa stał się kropką "nad i" całego uwielbienia. ...

Czytaj więcej

"Jak miał na imię Bohun?", czyli o niezwykłym zielu

 To, że z Ziela na kraterze pochodzi ksywka, jaką rodzina nadała Cesi Żak wiedziałam od dawna (dla niewtajemniczonych- chodzi o Szóstą klepkę Małgorzaty Musierowicz). Ale mimo to jakoś nie było mi z tą książką po drodze. Myślę sobie, że może jednak dobrze się stało. Gdybym próbowała przeczytać ją wcześniej na pewno bym jej nie przeczytała do końca. To jak zmienia się moja czytelnicza mentalność...

Czytaj więcej