Wpis promujący!

Nie mylić z promocyjnym! :)

Otóż - sympatyczny kolega, znany w sieci jako Kot. Pik poprosił mnie o zaprezentowanie jego tekstu na moim blogu oraz Was, moich czytelników, o jego ocenę (konstruktywną) w komentarzach u mnie, bądź na jego blogu, pod postem (link tutaj) z prezentowanym poniżej tekstem. Nie rozgadując się zatem bardziej prezentuję omawiany tekst. Tekst jest autorski, wszelkie prawa zastrzeżone! :)

-------------------------

New York's Cat

 - ...and just call her. Don't waste your life.
 - I'll remerber. Will you come tomorrow, mrs. Murphy?
 - As always, Wiktor. As always.

Kiedy przekroczyłaś osiemdziesiątkę, możesz nazywać się, jak chcesz. Możesz być nawet Mrs. Murphy.

 * * *

Lubiła Bocca di Bacco przy dziewiątej alei a Bocca di Bacco lubiło ją. Można powiedzieć, że po dziewięciu latach codziennej obecności była już stałym elementem wyposażenia tej knajpki, takim samym, jak drewniane belki pod sufitem czy jasnofioletowy kaseton z białymi literami „EXIT” nad wyjściem. Przychodziła zawsze kilka minut po 14, kiedy większość gości zamawiała Spaghetti Bottarga, wyjmowała z torebki kieliszek a Wiktor nalewał do niego wybrane przez siebie czerwone wino.

To był ich prywatny rytuał, taki sam od dnia, w którym pierwszy raz weszła do Bocca di Bacco, wybrała sobie Wiktora – miał wtedy nie więcej, niż trzydzieści lat, niedokładnie wyprasowaną białą koszulę z podwiniętymi nieco poniżej łokci rękawami i twarz Bruce Willisa – i postawiła przed nim swój kieliszek.

 - Nalej mi wina do tego kieliszka, Młody Człowieku.
 - Przykro mi, ale nie sprzedajemy na wynos.

Kiedy po raz pierwszy w życiu wysiadasz z samolotu na JFK, jedziesz taksówką do Midtown, zostawiasz dwie walizki w wynajętym (tylko na miesiąc, w tym czasie planujesz kupić coś własnego) mieszkaniu – jedyne, na co masz ochotę, to wejść do pierwszej lepszej restauracji, kupić kieliszek czerwonego wytrawnego i wypić je nie siedząc na twardym krześle, wystarczająco długo było siedzenia w samolocie i taksówce, tylko podczas spaceru pięćdziesiątą czwartą do Clinton Park. Tak właśnie chciała zrobić, przejść z kieliszkiem wina w ręku po ulicach Miasta Wolności, ale nie sądziła – nie napisał tego nikt w żadnym przewodniku – że cała jego wolność okaże się zależna od młodego chłopaka z korkociągiem w kieszeni spodni.

Zawołał do niej, kiedy była już przy drzwiach.
 - Hej, proszę pani! Jakiego wina pani chce?
 - Odpowiedniego na pierwszy dzień w Nowym Jorku, Młody Człowieku.

 * * *

Pierwszy raz usiadła przy nim 19 kwietnia, w czwartym miesiącu swojego pobytu w Nowym Jorku. Wcześniej przyglądała mu się nieraz, kiedy siadał na jednej z ławek Clinton Parku. Bywał tu codziennie – jak ona. Początkowo nie zwracał na nią uwagi, była tylko jedną z setek mijających go osób. Po kilku tygodniach obojętności podnosił głowę kiedy przechodziła obok niego i odprowadzał ją wzrokiem, aż usiadła na swojej ławce.

Tamtego dnia zatrzymał na niej wzrok na dłużej. Kiedy to poczuła – trudno było nie poczuć, miał silny wzrok, umiał się wpatrywać – i spojrzała na niego, miauknął. Przez kilka sekund przyglądała mu się, nawet uśmiechnęła lekko, bardziej do siebie niż do niego, jakby na przypomnienie tego, że przecież już kiedyś ktoś, potem wstała i usiadła na jego ławce.

Przez pierwsze dwa tygodnie wyłącznie siedzieli obok siebie. On przymykał oczy i drzemał, ona czytała Cienie nad rzeka Hudson i dopijała czerwone wino. Mniej-więcej po godzinie jedno z nich – raz ona, raz on – wstawało i odchodziło.

Granicę niewinności przekroczył on, kiedy mrucząc cicho położył jej głowę na kolanach. Po kolejnych siedmiu dniach, w trakcie których zasypiał, kiedy lekko głaskała do po głowie, przyniosła mu plasterek szynki i położyła ją obok niego – oboje wiedzieli, że na karmienie z ręki żadne z nich nie jest jeszcze gotowe. Kiedy jadł, powoli i nieufnie (to było dla nich obojga przekroczenie kolejnej granicy), ona zaczęła czytać mu na głos książkę.

Ostatnią granicę przekroczyli po następnych dwóch tygodniach. Wtedy pierwszy raz zjadł szynkę, którą ona podawała mu do pyszczka, a potem – kiedy już zaczęła czytać – ułożył się na jej kolanach i zasnął, wciąż mrucząc, bardziej wyczuwalnie, niż słyszalnie.

* * *

11 sierpnia, w siódmym roku jej obecności w NY, które stało się już jej miastem, choć wciąż ograniczało się do Bocca di Bacco, pięćdziesiątej czwartej ulicy, którą szła do Clinton Parku i ich wspólnej ławki, nie przyszedł. Pierwszy raz od siedmiu lat – mimo że w parku zawsze było kilkanaście osób i kilka kotów – była całkiem sama. Kiedy nie pojawił się przez kolejne kilka dni, wiedziała już, że więcej nie przyjdzie.

* * *

 - ...and just call her. Don't waste your life.
 - I'll remerber. Will you come tomorrow, mrs. Murphy?
 - As always, Wiktor. As always.

Droga do Clinton Park zajmowała jej coraz więcej czasu, znaczenie więcej, niż dziewięć lat temu. Szła, podpierając się ciemnobrązową laską, z kieliszkiem wina w dłoni. Po dwudziestu minutach usiadła na ich ławce, dopiła wino, wytarła kieliszek chusteczką i schowała do torebki. Wyjęła książkę, zawsze tę samą; w końcu nie ma bardziej nowojorskiej książki dla starego pokolenia, niż ta.

- Wszystko zostało sztucznie stworzone. Nawet orka i zasiewy są sztucznym procesem. Mam prawie pięćdziesiąt lat i całe moje życie było długim pasmem cierpienia i karygodnych czynów. Zawsze chciałem być kimś. Mówi się, że każdy Żyd ma kompleks Mojżesza. Od dziecka się przygotowywałem. Będzie się pan śmiał, ale myślałem już o tym wszystkim, mając pięć lat. Gdy widziałem, jak inne dzieci dręczą kota, okropnie cierpiałem – nie mogłem o tym zapomnieć przez wiele miesięcy.

Odruchowo sięgnęła do torebki. Mimo, że minęły dwa lata, od kiedy widziała go ostatni raz, zawsze miała ze sobą pokrojony w kostkę świeży plasterek szynki. Przez chwilę rozglądała się dookoła z podświadomą nadzieją, że może tego dnia się pojawi.

Przez chwilę wydawało jej się, że czuje lekkie wibracje na kolanach.

--------------------------------------------

Dziękuję za uwagę, czekamy na opinie :)