"Bóg mordu" w Teatrze 6 Piętro

Mam jedną słabość aktorską - jest nią Anna Dereszowska. Jakkolwiek filmy w których gra zaliczam raczej do tych słabszych, tak jednak jej mimika, ekspresja, barwa głosu, no i co tu dużo mówić, powalająca uroda, działają na mnie w wyjątkowo magnetyzujący sposób. Przyciąga mnie jak ćmę światło i już dawno przestałam się bronić przed tą odrobiną słabości. Gdy zatem moja przyjaciółka spiskowała z Marcinem, w ramach prezentu niespodzianki dla mnie, motając scenę tej niespodzianki na zasadzie, że zaprasza mnie niby przyjaciółka, ale w teatrze miał czekać Marcin, to było więcej niż pewne, że spektakl musi być z nią. I tak oto miałam wczoraj ogromną przyjemność zobaczyć aktorkę na żywo, co było nie tylko niebywałą przyjemnością, ale również sprawiło mi mnóstwo radości, bo i sztuka okazała się po prostu świetna!

Źródło zdjęcia

"Bóg mordu" to dramat autorstwa Yasminy Rezy, znany szerszej publiczności z jego filmowej wersji z Kate Winslet i Jodie Foster w rolach głównych. Filmu nie miałam przyjemności obejrzeć i raczej już nie będę tego nadrabiać, toteż nie mam możliwości porównywania tych dwóch adaptacji. Jednakże teatr ma w sobie coś tak magicznego, że jednak będę obstawiać nad wyższością adaptacji scenicznej od filmowej.

A fabuła wydaje się dość banalna- dwa małżeństwa spotykają się by omówić bójkę jaka miała miejsce między synami obu par. W zasadzie nie tyleż bójkę, co wymianę zdań, zakończoną chwyceniem kija przez jednego z nich i wybiciem zębów drugiemu. Pary starają się rozwiązać problem dyplomatycznie, kulturalnie, na poziomie. Spotykają, omawiają i w zasadzie próbują po prostu rozstać. Jak się okazuje, właśnie ta ostatnia czynność w ogóle im się nie udaje, powodując nawarstwianie wzajemnych zarzutów, powolne obnażanie swoich prawdziwych twarzy, a w końcu zachowania zbliżone do tych, jakimi wykazały się ich dzieci, a nawet chwilami nieco bardziej infantylne i prymitywne. Salwy śmiechu, ale i przerażenia co chwila przepływały przez salę.

Źródło zdjęcia

Ze sceny na scenę relacje zarówno między parami, jak i te małżeńskie, zmieniają się niczym w kalejdoskopie, powodując uruchamianie kolejnej lawiny wyrzutów i żalów, poczynając od tych pedagogicznych, przez relacje damsko - męskie, do wzajemnego oceniania kondycji małżeństwa. Od problemu ważnego i realnego, po te coraz bardziej abstrakcyjne, z feralnym i nieprzemyślanym uwolnieniem chomika włącznie. Co niespodziewanie pociąga za sobą niebywałą eksplozję emocji i ponowną falę zarzutów.

A Dereszowska? Mimo, że na scenie była fenomenalna Fraszyńska (uwielbiam jej dykcję i ekspresję), świetny Żebrowski (do którego przekonałam się podczas sztuki "Ucho Van Gogha" wystawianego jeszcze w Teatrze Bajka), oraz genialny Pazura, to jednak nie mogłam oderwać oczu od jej brawurowej, emocjonalnej gry, a scena ze skakaniem po tulipanach, rwaniem ich i zjadaniem była tak niesamowita, że momentalnie otrzymała słuszne i entuzjastyczne brawa. Które długo jeszcze nie ustawały, gdy sztuka się zakończyła.

Już zapowiedziałam Marcinowi, że proszę o więcej. I teatru i Dereszowskiej. Sztukę polecam, polecam Teatr 6 Piętro, w ogóle, polecam teatr. Chyba jednak film nie daje takiej dawki emocji, jak oglądanie aktorów na żywo.


Bóg Mordu, Teatr 6 Piętro, reżyseria: Małgorzata Bogajewska
przekład: Barbara Grzegorzewska
scenografia: Maciej Chojnacki
opracowanie muzyczne: Rafał Kowalczyk 

OBSADA:

Veronique Houllie - Jola Fraszyńska
Michel Houllie - Cezary Pazura

Annette Reille - Anna Dereszowska
Alain Reille - Michał Żebrowski